Column: Een schreeuw van Moeder Aarde

In eerste instantie was Corona voor ons de-ver-van-mijn-bed-show! Te ver om er serieus over na te denken, of om ons medelijden te delen. Ik zie nog tijdens de eerste dagen van de outbreak de praat programma's op tv voor me, waar grapjes werden gemaakt die grensden aan discriminatie. Het was de Chinezen aan te rekenen. Zij droegen de schuld.

Het duurde niet zolang of het virus had zijn tentakels gespreid over Europese steden en dorpen. Wat zo ver weg leek, kwam opeens heel dichtbij. Een onzichtbare aanwezigheid met een zeer zichtbaar effect.

Het Corona-spook raakt iedereen en kent geen discriminatie. Het is een vrije vogel die iedereen vogelvrij in z’n greep houdt. We richten ons op de ouderen én terecht. Die zijn het zwaarste geraakt en dat zijn de meest kwetsbaren. En toch moeten we onze jeugd niet over het hoofd zien. Hun wereld staat ook op z’n kop. Jongeren hebben elkaar nodig als onderdeel van hun identiteitsontwikkeling. 

Door de crisis is de snelheid vertraagd tot een complete stilstand. De tijd krijgt een wendbare en elastische dimensie, een nieuwe identiteit. Hoe kom je de dag door? Door de vertraging komt de bezinning. Families ontmoeten elkaar, relaties worden herontdekt en herijkt. Het begrip van familie zijn, op elkaar aangewezen zijn, komt tot leven.

Wanneer ik spreek met mijn familie in Jeruzalem besef ik dat de impact en het omgaan met de crisis ook cultureel bepaald is. De samenzweringstheorieën worden daar vaker besproken. De oorlogservaringen worden weer aangehaald en de huizen zijn zelfvoorzienend voor een veel langere tijd. Daar waar het hamsteren gaat om meel, suiker en olijfolie, zag ik hier het hamsteren van toiletpapier, schoonmaak- en reinigingsmiddelen. De invulling van de dag zo vertelde mijn zus, is samen koken, tv-series kijken en spelletjes doen, net zoals oorlogstijd. Hier koken we ook samen, kijken we ook tv-series en doen we  spelletjes en lossen we puzzels op, net zoals in vakantietijd…

Het kan vernieuwend zijn en de menselijke creativiteit dringt door de stilte heen. Ideeën worden geboren. Oplossingen worden bedacht. Men spreekt al van een nieuw tijdperk. De wereld zal niet meer hetzelfde zijn na de Corona-crisis. Of zal na het verdrijven van het spook, de overmoed weer toeslaan, pakken we de draad weer op waar we waren gebleven en gaan we verder: business as usual!?

Is deze crisis een boodschap van Moeder Aarde die zich onttrekt aan het zware misbruik dat de mens heeft veroorzaakt aan haar natuurlijke aarde?

Kunnen we er leer uit trekken dat we beter moeten opletten op onze Moeder Aarde en de waarde van familie die aan de kern van onze Christelijke opvoeding ligt!?

Ik koester de hoop dat we geleerd hebben van deze crisis. Niet in het minst hoe kwetsbaar de mens is. Relativeren, onszelf minder serieus nemen, prioriteiten stellen, waar staan we en waar willen we naar toe gaan.

Zullen we oog voor elkaar blijven houden, ook wanneer de crisis voorbij is? Ik hoop van wel!

 Nabil Sahhar

Projectleider Mentoring@work en coördinator van Maatje op Maat bij Landstede Groep.

Werkervaring: studentadviseur culturele diversiteit, wiskundedocent ISK Landstede, huisouder, wiskundedocent, coördinator Internaat Internationale School Eerde, architect, universitair docent in Athene, Jeruzalem en Amsterdam.

Vindt leuk: Lezen, menselijke contact, talen leren, debatteren, reizen en motorrijden.