Column:Duivels dilemma

Ik snap onze studenten. Ze willen niet in kleine groepjes kletsen en leren. Ze willen hun leven met meer mensen delen; leven doe je met anderen samen. En niet met maximaal twee personen.

Er is lang geschreven en gepraat over de samenleving waarin ‘ieder voor zich en God voor ons allen’ zou gelden. Iedereen was steeds meer met zichzelf bezig, gaf niks meer om de ander. Boeken vol zijn er geschreven over de ‘individualisering van de samenleving’. Daarin werd ook vaak verwezen naar ‘de jeugd van tegenwoordig’. Wat mij betreft volledig onterecht, want ‘de jeugd’ is leuk, onze studenten zijn geweldig en wijken volgens mij ook niet af van hoe ik was als jonge meid. Daarbij kun je je dan ook nog afvragen of je mensen wel in groepen kunt indelen of op één hoop kunt gooien.

Inmiddels zien we een samenleving waarin iedereen aan het zoeken is. Als mens, als sociaal dier, hoe acteer ik in relatie tot de ander? Als ik mij in een groep beweeg zodat mijn eigen ‘zijn’ een rol kan spelen in verhalen, gevoelens en contacten doe ik misschien iets slechts als ik mij ook nog in een andere setting wil of moet bewegen. Want kan ik dan nog naar mijn opa en oma of naar mijn zieke vriendin? Normaal gesproken zou je daar helemaal niet over nadenken, alle contacten zijn waardevol en vormend.

In deze tijd word je gedwongen om steeds na te denken over je sociale contacten; wie wel, wie niet? En over je sociale interactie, met of zonder mondkapje, met of zonder gewassen handen, met zijn drieën of met meer. Discrepanties duiken dagelijks op, thuis met maximaal drie personen en op school met maximaal acht in een lokaal. In de ene winkel mogen maximaal twee personen naar binnen en in de andere wel zes, terwijl er qua afmeting geen verschil te zien is. Daarnaast duikt de ene regel over de andere heen en kun je nog wel op BPV als je kapper wilt worden, maar niet meer als je in de horeca wilt gaan werken. Wat is het verschil in de contacten met mensen? Het ene BPV-bedrijf is nijdig als we de stage anders gaan inrichten, andere bedrijven zijn blij want zij weten al niet meer hoe ze hun werknemers aan het werk moeten houden.

Het is voor iedereen dagelijks een duivels dilemma, of je nu jong bent of oud. Het gesprek daarover voeren, ook al is het op 1,5 meter afstand, is essentieel. Daarin kunnen we in het onderwijs ook een belangrijke rol spelen. Het is goed dat de scholen open blijven, al was het alleen al om de contacten en gesprekken. Ook dat is leren. We zoeken het goede in elkaar, wellicht ook omdat het nu even minder gaat.

Vorige week stoof ik een lokaal uit waar ik met een paar collega’s in overleg was. Ik liep bijna tegen een collega op die ook de vaart erin had. We keken elkaar aan en barsten in lachen uit. Beiden geen mondkapje. Zonder iets te zeggen stoven we weer terug op weg naar ons mondkapje. Gelukkig, dacht ik, het handen geven ben ik al verleerd, maar niets menselijks is mij vreemd.

Els Vijfhuizen

Directeur Landstede MBO V&E, M&M, ICT&T en Horeca

Functie: Directeur MBO-cluster Zwolle D (Vormgeving & Entertainment, Mooi & Mode, ICT & Technologie en Horeca)

Vindt leuk: huizen opknappen, zwemmen, fietsen, werken met collega’s, lezen en lekker eten.