Onderwijsmagazine
Onderwijsmagazine
Toen ik op LinkedIn berichtte dat ik tijdelijk docent mediaredactie werd, viel mij één ding meteen op. Alleen maar positieve reacties. Ik hoorde digitaal joelen. Ik voelde een online boks, handdruk en schouderklop. ‘Echt iets voor jou joh.’ ‘Man. Wat gaaf en stoer.’ ‘En gefeliciteerd, je kunt het!’ De soms vele uitroeptekens dienden als kranige steun in de rug. Natuurlijk, het kan brave praat voor de bühne zijn. Aan de andere kant. Wie gaat in deze tijd hier nu voorliggen? Mij mijn onderwijsavontuur uit mijn kop praten? Omdat het niets is en niets wordt? Dat doe je toch niet?
Als ik de verhalen over het onderwijs gemakshalve op een hoop hark en veeg, dan lijk ik wel gek. Waar begin ik aan? Als redelijk succesvol zzp’er in de tekstschrijverij, kiezen voor het onbevoegd docentschap. Tijdelijk, maar toch. Onhandelbare studenten, leerlingen, scholieren. Of hoe je ze ook maar noemt. Met hun knappende concentratieboog van een paar minuten. Een aantal die de journalistiek in wil, de rest weet het niet. En dan al dat gedoe eromheen. Overleggen, verantwoorden en allerlei gesprekken aangaan.
Bovenstaand beeld is hoe er over het onderwijs geschreven werd. Ik zag het zo. Ik las het zus. En nu? Eerst even een stapje terug. Wat was mijn situatie? Ik solliciteerde op de functie docent mediaredactie. Om 1001 redenen (lesgeven in het P-E-C sta-di-on, hoe tof is dat?), maar ik wist ook dat één ding genoeg was om de baan niet te krijgen. Een docent met de juiste papieren. En dan kon ik nog zo’n geschikte gast zijn. Ik heb dat vanaf het begin gesnapt.
Toch heb ik meteen ja gezegd tegen het invullen van een overbruggingsperiode. De algehele nieuwsgierigheid, het kunnen nestelen in de onderwijswereld en bovenal mij verder ontwikkelen in kennisoverdracht voor een groep, gaven subiet de doorslag. Ik was en ben louter positief. Ik roeptoeter het overal.
Ben ik een roepende in de woestijn? Het lijkt erop. Het lerarenkorps kenmerkt zich de laatste jaren als een beroepsgroep die zich drie slagen in de rondte klaagt over te karige beloningen, te veel administratieve rompslomp en lange werkdagen. Er moet zelfs 's avonds gewerkt worden. Ja en? Een x-aantal docenten doet daar - overigens allesbehalve - vrolijk aan mee. Die lopen online en offline compleet leeg. En nu niet de schuld bij de media leggen, want dat heb ik mijn studenten mediawijs gemaakt. Kijk eerst naar jezelf.
Ik kan alleen maar dit doceren: buig het eens om, benoem het mooie, uitdagende en verleidelijke van het vak. En weet dat niemand tegenwoordig zit te wachten op de zoveelste treurklaagzang. En ik kan het weten. Ik bereidde mijn les voor met alle vrijheden en vertrouwen. Ik luisterde en leerde. Natuurlijk was mijn tijd kort, maar lang genoeg om deze conclusie te trekken.
Kijk eerst naar jezelf. Dat heb ik gedaan, maar ik wijs ook meteen naar het onderwijsveld. Beste beleidsmakers in Den Haag, richt je op concrete werving. Waar klinkt het gezamenlijke geluid om docenten te werven? Zijn er landelijke mediacampagnes? Op welke plek lees ik eenduidige en duidelijke informatie over hoe ik als zij-instromer, niet-bevoegde maar o zo belangstellende het lerarenvak in kan gaan? En wie zijn ook weer die blazende ambassadeurs met hun loftrompet?
Het doet mij denken aan uitsupporters in het PEC-stadion. Hun regelmatige verweer tegen zwijgzame Zwolse fans. ‘Je ziet ze wel, maar je hoort ze niet.’
Erik Riemens
Tijdelijk docent opleiding mediaredactie
Van: september 2021 - december 2021
School: Landstede mbo
Werkervaring: journalist, begon bij de Elburger Courant, stapte over naar Politie Flevoland, daarna werkzaam bij GGD (IJsselland en Nederland) en sinds 2018 eigenaar Mediabureau MEER. Tekst, media-organisatie en….meer.
Vindt leuk: zijn twee zonen van bijna 15 en 13 jaar, voetballen en voetbalquizjes spelen, (te) veel boeken kopen en lezen en….meer.
